BREIN stopt met ‘anoniem’ waarschuwen, valt terug op ‘lik op stuk’ beleid

BREIN maakt niet langer gebruik van het ‘FLU-protocol’ om frequente en langdurige uploaders te detecteren en eerst ‘anoniem’ te laten waarschuwen alvorens echt tot handhaving over te gaan. Omdat de rechter heeft geoordeeld dat er geen grondslag is om van tussenpersonen te eisen dat zij een waarschuwing doorsturen zonder dat een rechtsvordering kan worden ingesteld, valt BREIN terug op haar gebruikelijke beleid.

Dat wil zeggen dat BREIN eerste, grote of frequente inbreukmakers vanaf nu weer gewoon zal identificeren, indien nodig met afgifte van NAW-gegevens door providers, en op hun inbreuk zal aanspreken. Afhankelijk van de omstandigheden van het geval gaat het daarbij om de ondertekening van een onthoudingsverklaring met boetebeding voor toekomstige inbreuken, geheel of gedeeltelijke vergoeding van de gemaakte kosten en eventueel een tegemoetkoming in de schade van benadeelde rechthebbenden.

Wanneer tussenpersonen onterecht weigeren om NAW-gegevens vrijwillig af te geven dan moet BREIN kosten maken om een rechterlijk bevel te krijgen. Wanneer die niet door de tussenpersoon worden vergoed, kan BREIN ervoor kiezen die te verhalen op de inbreukmaker. Onder andere daarom verzoekt BREIN tussenpersonen gewoonlijk hun klant op de hoogte te stellen van het verzoek tot afgifte zodat die ervoor kan kiezen zichzelf bij BREIN te melden.

Achtergrond

Accessproviders bleken niet vrijwillig mee te willen werken aan het FLU-voorlichtingsproject. Aan hen was gevraagd de waarschuwingen van BREIN ‘anoniem’ door te sturen aan abonnees bij wie inbreuk was vastgesteld. Met ‘anoniem’ wordt bedoeld: zonder dat BREIN te weten hoefde te komen wie dat waren. BREIN gaf de IP-nummers van inbreukmakers aan hun providers door, zodat die dat vervolgens konden koppelen aan de contactgegevens van hun klanten. BREIN bracht de zaak voor de rechter en die oordeelde in hoger beroep dat er geen grondslag bestaat voor dergelijk ‘anoniem’ waarschuwen. BREIN moet ook kunnen handhaven door een rechtsvordering in te stellen en dat kan niet zonder afgifte van naam-, adres- en woonplaatsgegevens (NAW).

Er bleek dus onoverkomelijke bezwaar tegen de op zich milde insteek van BREIN om Bitorrent-gebruikers te willen waarschuwen zonder hun identiteit te weten te komen. Daarna heeft hetzelfde hof in een andere inbreukzaak van BREIN geoordeeld dat Ziggo NAW-gegevens behoort af te geven indien het verzoek voldoet aan de criteria die daarvoor door de Hoge Raad zijn gesteld. Dat wil zeggen dat aangetoond moet worden dat de schade en onrechtmatigheid voldoende aannemelijk zijn, de verzoeker (BREIN) een reëel heeft bij de verkrijging, er geen andere, minder ingrijpende mogelijkheid is om de gegevens te achterhalen, en (iv) bij afweging van de belangen, het belang van de verzoeker groter is dan dat van de betrokkene en de verstrekker.

Uitgangspunt in de procedure was overigens dat het om strafrechtelijke gegevens ging. Daarover merkte het hof terzijde op dat uit de rechtspraak van het Europese Hof van Justitie niet blijkt dat de koppeling van IP-nummers aan de identiteit van de internetabonnee een verwerking van strafrechtelijke gegevens is.